سلام دوستانم
خوب هستین
امیدوارم هر جا هستین شاد و پیروز باشین یه
بنده خدایی دو تا نظر داده که فکر میکنم تازه
وارد نت شده و هنوز قدیمی فکر میکنه میخواهم بهش بگم دیگه امروزه دنیا پیشرفت کرده و روستاها هم برای خودشون کلی کلاس دارن پس کمی
فکر و منطق داشته باش و قدر تأمل. در هر صورت
برای این دوست خوبم هم آرزوی سلامتی میکنم با اینکه هنوز نام و نشانی
ازش ندارم.
در مورد روستا و دِه تعاریف متعدد و زیادی گفته شده، ده یا روستا که در کتاب‌های
نشر قدیم به صورت دیه هم دیده می‌شود، در
زبان پهلوی، ده (Deh) در پارسی باستان
(Dahya) به
معنی سرزمین و در اوستا به شکل دخیو (Daxya) آمده‌است.
در ایران، ده از قدیمی‌ترین
زمان یک واحد اجتماعی و تشکیلاتی و جایی بوده‌است که در آن گروههایی از مردم روستایی
برای همکاری در زمینه‌های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی گرد هم تجمع
یافته‌اند. ده اساس زندگی اجتماعی ایران را تشکیل می‌دهد و اهمیت آن به
اعتبار اینکه یک واحد تشکیلاتی در زندگی روستایی است، در سراسر قرون وسطی و از آن پس تا به امروز برقرار بوده‌است.
در عرف ده عبارت از محدوده‌ای از فضای جغرافیایی است که واحد
اجتماعی کوچکی مرکب از تعدادی خانواده که نسبت به هم دارای نوعی احساس
دلبستگی، عواطف و علائق مشترک هستند، در آن تجمع می‌یابند و بیشتر
فعالیت‌هایی که برای تأمین نیازمندی‌های زندگی خود انجام می‌دهند، از طریق
استفاده و بهره گیری از زمین و در درون محیط مسکونی‌شان صورت می‌گیرد، این
واحد اجتماعی که اکثریت افراد آن به کار کشاورزی اشتغال دارند در عرف محل ده
نامیده می‌شود.
- پلاسید رامبد (Placide
Ramboud) جامعه شناس فرانسوی می‌گوید: ده واحد اجتماعی ویژه‌ای است که با یک فضا در ارتباط متقابل است
و این فضا به عنوان یک عنصر ضروری در نظام اجتماعی ده نقش دارد و به این
ترتیب ده دارای بعد اجتماعی است که می‌تواند یکی از عوامل اساسی تشکیل دهنده
آن به شمار رود. ده محصول کنشهای متقابل گروههای انسانی و فضا است، میان
اعضای ده رابطه‌ای محلی وجود دارد که نتیجه کنشهای متقابل تاریخی است و
موجب پیدا شدن حافظه جمعی و محلی است و در نتیجه نوعی وجدان یا شعور جمعی به
وجود می‌آورد.
